هنوز گرمی یک سایبان برایم بود

  پدر که جای سرش روی شانه هایم بود 

  چه زود حجله ی ناکامی مرا بستند

  خودم نبودم و یک شاخه گل به جایم بود

  پیام  تسلیتم  را  به مادرم  گفتم 

  به آن الهه ی عاشق که پا به پایم بود 

  به سنگری که شهادت به مردنم می داد 

  به دسته های کبوتر که در هوایم بود

  شده پلاک به جا مانده از جنازه ی من

  پدر که شاهد لب های بی صدایم بود