لیلای تو یک قامت زیبا دارد 

  قلب و دلی اندازه ی دریا دارد 

  از طرز نگاه کردنش معلوم است

  از من طلب آب گوارا دارد 

  مولا تو که احساس مرا می فهمی 

  این دلهره ی خاص مرا می فهمی 

  از دولت عشق مشک آبی دارم 

  با علقمه یک خرده حسابی دارم 

  کو چشم تو مولا که رکابم بدهد

  در سینه مرا گرفته تابم بدهد 

  تصمیم گرفته علقمه مست کند 

  هفتاد دو استکان شرابم بدهد 

  غم ریشه درون چشم هایم دارد 

  غیر از تو کسی نیست جوابم بدهد

  برگشته که کوفه زیر قولش بزند 

  برگشته که بی سبب عذابم بدهد 

  برگشته که با موعظه خامم بکند 

  شش دنگ شریعه را به نامم بکند 

  من رودم و تشنه در نبردم مولا         یاد آور برگ های زردم مولا 

  پرپر زدنم دلیل خاصی دارد              چشمان تو خواست برنگردم مولا 

  چشمان تو خواست آسمانی بشوم 

  اسطوره عشق و مهربانی بشوم 

  یک معجزه از لحن ترت ریخته بود 

  اجساد خدا پشت سرت ریخته بود

  آن نیزه که از گلوی تو می گذرد 

  ای کاش که از تشنگی ات بو نبرد 

  از کوفه جفا بود و مدارا  ازما 

  روشن شده بود آب گوارا از ما

  مولا بپذیر تحفه درویشی است

  این پیکر نا قابل ما را از ما