شب در نمای بسته ی یک صندلی رها

   عکس تو روی میز اتاقی که بارها .....

   کم کم ضمیمه شد به خیابان نگاه من 

   دیدم که کودتای تورا موقعی که با-

   - چتری در آستانه ی در گم شدی -و بعد

   خیس از صدای بستن درهای سینما

   یلدا دلم شکسته به نحوی که ممکن است 

   خوبم ! نه آن قدر که قیامت کنی به پا

   عکس تو روی میز اتاقی که تا ابد 

   در من مماس با تو کسی می لبد تو را

   مردی که بیست سالگی اش پرت جاده است

   میزی  تمام نقره  برایت  نهاده  است 

   پاریس چشم های تو جاییست با صفا 

   ایفل به جای هر مژه ات ایستاده است

   عصیان تو را همیشه نفس می کشد -و بعد

   نسکافه ای که تکیه به لبهات داده است 

   زل می زند به عقربه هایی که نارس اند

   مردن به پای این همه تکرار ساده است

   شاید تو را دوباره بکارند روی میز 

   جایی که ساک قهوه ای ام اوفتاده است